Μαρτυρίες μαθητών από έρευνα για τα ναρκωτικά σε εφτά γυμνάσια της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ. «Είμαι 15 χρόνων κι έχω δει πάνω από τέσσερις ανθρώπους που κάνουν χρήση ναρκωτικών να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια μου. Ζω σε μια περιοχή όπου κάθε μέρα βλέπω μπροστά μου πάνω από 20 τέτοιους ανθρώπους. Πολλές φορές φωνάζουν σε ανθρώπους στα μπαλκόνια για να τους δώσουν φαγητό ή λεφτά…». Τη σοκαριστική αυτή μαρτυρία μιας μαθήτριας 15 ετών, μαζί με δεκάδες άλλες μεταφέρουν μαθητές εφτά Γυμνασίων της Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης απαντώντας σε ερωτηματολόγια έρευνας που διενεργήθηκε στα σχολεία τους για τα ναρκωτικά.
Τα αποτελέσματα της έρευνας, την οποία πραγματοποίησαν οι κοινωνιολόγοι - εκπαιδευτικοί Φ. Κουρτίδου, Ε. Μπρίκα, Ε. Πασχαλίδου, Χ. Ρουμπίδης, Γ. Παπαδόπουλος (πληροφορικός), ήταν μάλλον απρόσμενα καθώς οι μαθητές με απαντήσεις - γροθιά στο στομάχι θέτουν με ωμό τρόπο τη διάσταση ενός προβλήματος που δεν σχετίζεται με το αν κατοικούν μακριά ή κοντά σε μονάδα απεξάρτησης, όπως συμβαίνει στον συγκεκριμένο δήμο όπου λειτουργεί μονάδα χορήγησης μεθαδόνης του ΟΚΑΝΑ.
Οι μαθητές-τριες των Γυμνασίων απάντησαν ότι η «επίδραση της παρέας» και τα «ατομικά προβλήματα» είναι οι βασικές αιτίες για να κάνουν κάποιοι χρήση ναρκωτικών. Τρεις μαθητές παραδέχθηκαν ότι είχαν προσωπική εμπειρία, ενώ η «δύναμη του χαρακτήρα» αποτελεί τη βασική αιτία που κάποιοι δεν «πέφτουν στα ναρκωτικά». Η έρευνα προτάθηκε από την Aντιδημαρχία Κοινωνικής Πολιτικής του Δήμου Σταυρούπολης στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δυτικής Θεσσαλονίκης. Αιτία ήταν η αύξηση των περιστατικών παραβατικής συμπεριφοράς στις περιοχές του δήμου που γειτνιάζουν με το Ψυχιατρικό Nοσοκομείο στο οποίο λειτουργεί μονάδα μεθαδόνης. Στα ερωτηματολόγια απάντησαν 471 μαθητές και μαθήτριες της Γ΄ Τάξης Γυμνασίου και τα συμπεράσματα «αναμένεται να οδηγήσουν σε καλύτερο σχεδιασμό και δράσεις για την ενίσχυση των ανθρωπίνων σχέσεων, η ποιότητα των οποίων αποτελεί και κύριο παράγοντα πρόληψης», αναφέρει η ομάδα των κοινωνιολόγων - καθηγητών.
Τρεις στους τέσσερις μαθητές Γυμνασίου δηλώνουν ότι είχαν κάποια προσωπική εμπειρία από επαφή με χρήστες και οι περισσότεροι περιέγραψαν ότι ένιωσαν λύπη, προβληματισμό, φόβο και ντροπή. «Σιχαίνομαι τον εαυτό μου όταν τους βλέπω. Λένε ότι εμείς είμαστε το μέλλον, αλλά τι μέλλον να έχει ένα παιδί όταν αυτό που βλέπει καθημερινά είναι ανθρώπους να παίρνουν τη δόση τους, να μιλούν απαίσια και να έχουν μια παρουσία που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια;» (μαθήτρια).
«Πάντα πίστευα πως ο ΟΚΑΝΑ πρέπει να μείνει στη Σταυρούπολη. Εξάλλου, πού να πάει; Στο Πανόραμα ή στην Καλαμαριά, εδώ ανήκει. Μαζί με το Ψυχιατρείο, το στρατόπεδο, τη Διάνα (παλιά βιομηχανία φυτοφαρμάκων) κι όλα τα παράσιτα» (μαθητής). «Γυρνούσαμε από το γήπεδο. Μέσα στο λεωφορείο ανοίξαμε συζήτηση μ’ ένα ναρκομανή. Μας είπε ότι εκείνο το πρωί είδε στο συλλαλητήριο κατά του ΟΚΑΝΑ τον θείο του με τον οποίο είχε μεγαλώσει και τώρα, ενώ ήξερε το πρόβλημά του, ζητούσε να φύγει ο ΟΚΑΝΑ από τη Σταυρούπολη. Αρχισε να κλαίει. Τον λυπήθηκα…» (μαθητής).
«Ημουν σε μια φίλη μου που ο αδελφός της κάνει χρήση. Βλέπαμε μια ταινία και ο αδελφός της έκανε χρήση μπροστά μας. Πρώτα χόρτο, μετά ρούφηξε μια άσπρη σκόνη από τη μύτη. Ενιωσα πολύ άσχημα κι εκείνη τη νύχτα ήμουν ξύπνια με την εικόνα του στο μυαλό μου και πώς να τον κάνω να την κόψει. Μόλις τον είδα να χάνεται ένιωσα τόσο θυμό, που ήθελα να τον βαρέσω. Αυτή η εμπειρία με έκανε να μισήσω ακόμη περισσότερο τα ναρκωτικά» (μαθήτρια).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου